بررسی تاثیر استفاده از اسپلینت اکستنشن بر روی عملکرد دست بیماران سکته ی مغزی مزمن

هدف: هدف از مطالعه ما بررسی تأثیر استفاده از اسپلینت اکستنشن بر روی عملکرد دست بیماران سکته مغزی مزمن بود. روش بررسی: ۱۴ بیمار سکته مغزی مزمن بر اساس معیارهای ورود در این مطالعه شرکت کردند و پس از ارزیابی های اولیه اسپلینت به آن ها داده شد. برای ارزیابی دامنه حرکتی از گونیا متری، عملکرد اندام فوقانی از مقیاس فوگل مایر و برای اندام اسپاستیسیتی از مقیاس آشورث تعدیل یافته استفاده شد. بیماران موظف بودند اسپلینت اکستنشن را به مدت ۱ ماه و به صورت ۲ ساعت در روز و تمام طول شب (۶ تا ۸ ساعت) بپوشند. ارزیابی ها در پایان هفته اول، سوم و چهارم دوباره تکرار شدند. یافته ها: تفاوت شدت اسپاستیسیتی دست و دامنه حرکتی غیرفعال مچ دست قبل و بعد از استفاده ۱ ماهه از اسپلینت اکستنشن معنادار بود (۰٫۰۰۱>p) و تغییرات در سایر متغیرها معنادار نبود. همچنین نتایج به دست آمده نشان دهنده این است در تمام متغیرها بهبودی نسبی به دست آمده است و این تغییرات به صورت هفته به هفته در هیچ کدام از متغیرها معنادار نبود. نتیجه گیری: نتایج تحقیق نشان می دهد که با استفاده ۱ ماهه از اسپلینت اکستنشن در زاویه ۳۰ درجه اسپاستیسیتی کاهش و دامنه حرکتی پاسیو مچ افزایش می یابد. ولی تغییرات در سایر متغیرها قابل توجه نمی باشد.